Hayatın içindeydim ama hayatı yaşamaya bir türlü fırsatım olmadı.
İnsanın yaşamasını kolaylaştıran, zevkli hale getiren bir çok şey olmasına rağmen bir o kadar da engelleyen faktörler var. Ya da ne bileyim zamanla internetle olan bağlantı, teknolojiye olan samimiyet yerini daha insancıl, daha elle tutulabilir şeylere bırakıyor. Arkadaşlar mesela ya da ev hayatı gibi... en kestirmesi, bilgisayarı dizlerinin üzerine almadığın günler, zamanlar diyelim biz ona.
Bahsedecek o kadar çok şey birikti ki... Hangisinden başlasam diye düşünüyorum.
Blog yazmaya başladığım zamanlar amacım, aslında gezdiğim yerleri anlatmak, küçük notlar bırakmaktı. Ama dediğim gibi işte;v hayat gezmeme fazlaca izin vermedi. İşler ve önceliği olan herşey ağır bastı ve gezilerin süresi de uzaklığı da azaldı.
Aslında en ihtiyacım olduğu zamanlarda yollarla aramız açıldı. Çok da sevmiştim oysa gezmeyi. Ama ne olursa olsun insanın üzerine yalnızlık bulutlarının çökmesiyle birlikte bir de bıkmışlık havası esmeye başlayınca etrafında... Herşey bir anda geride kalıveriyor. Kendisi bile....
Hayat bu, bir sürü yönü, bir sürü düzeni , çok çeşitli hissiyatları var bizlere sunacağı.
Bunların arasında uzunca yıllar geçti. Aşkı buldum, huzuru kaybettim gerçi ama belki de birlikte toprağa uzanabileceğim insanın yanındayım şu anda.. Emin değilim ama öyle hissediyorum.
Ve bir sürü dert, bir sürü sorun var. Bir çok da sorumluluk. Omuzlarımın varlığını bile hissetmiyorum bazı zamanlar yüklerin altında ezilmekten. ama biliyorum ki hayat herşeye rağmen yaşamaya değer. İyi yaşamayı bilirsen, sonuna kadar hayatın elini tutarsan, sonunda herkesin göremeyeceği o cennet bahçesine ulaşan yolun sisleri kalkacaktır. İnanıyorum... Ne bileyim işte. İnanmak istiyorum belki de.
Sanırım şimdilik kelimelerin arasında bu kadar tur yeter. Başka işlerde bekler.. Yarın görüşmek üzere... (:
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder